آشنایی با سیلیسیم

یکی از ساز و کارهای افزایش مقاومت گیاه در برابر آفات و بیماری‌ها، ایجاد یک مانع فیزیکی در سلول‌های روی پوست شاخه، برگ و ریشه برای جلوگیری از نفوذ قارچ و یا حشراتی مثل کنه ها می‌باشد. تاثیر مثبت سیلیسیم در افزایش مقاومت گیاه در برابر بیماری‌های قارچی در برنج، خیار و سایر محصولات کشاورزی به دفعات مکرر به اثبات رسیده است.

سیلیسیم با انباشته شدن سریع در اطراف محل نفوذ آلودگی، مانع نفوذ عامل بیماری به داخل گیاه شده و از میزان آلودگی تا حد قابل قبولی می‌کاهد. از آنجائی که مصرف کودهای ازته در زراعت برنج برای حصول عملکرد بالا ضروری است، اما با افزایش رشد رویشی و ایجاد رقابت بین بوته‌ها، ارتفاع گیاه بالا رفته و منجر به ورس یا خوابیدگی بوته‌ها می‌گردد که علاوه بر کاهش شدید در عملکرد محصول، برداشت آن را نیز با مشکل مواجه می‌کند. همچنین با بروز ورس، رطوبت بین بوته‌ها تجمع یافته و درصد شیوع بیماری قارچی بلاست برنج نیز افزایش می‌یابد. مصرف سیلیسیم باعث افزایش استحکام ساقه‌ها شده و رشد عمودی بوته‌ها را تقویت می‌کند، در نتیجه و در موازات با قرنطینه ورود عوامل بیماری‌زا به داخل گیاه، از بروز پدیده ورس یا خوابیدگی بوته‌ها نیز جلوگیری می‌نماید.

حال نکته چیست؟

در کنترل بیماری‌های قارچی توسط سیلیسیم محدودیت‌هایی وجود دارد. با افزایش سن بوته‌ها و بالغ شدن برگ‌ها، دیواره سلولی گیاه ضخیم‌تر شده و به صورت طبیعی و بدون در نظر گرفتن اثر سیلیسیم، مقاومت گیاه به آفات و بیماری‌ها مثل بلاست افزایش می‌یابد. علاوه بر این، بلاست برنج بیشتر در برگ‌های جوان دیده می‌شود. بنابراین برای تاثیر قابل ملاحظه سیلیسیم در مهار آلودگی‌های قارچی، این ترکیبات را در مرحله ای از رشد گیاه که برگ‌‌ها جوان و نفوذپذیرتر هستند، به شکل محلولپاشی یا ریشه‌ای مصرف نمایید.